در گذشته به علت نداشتن بانک وزیران دربار به این فکر افتادن که اموال دولتی را در جایی مخفی کنند
که در موقع جنگ بین دو کشور این اموال در امان بماند تا در مواقع احتیاج از آن به نحو
احسن استفاده کنند که مخفی سازی این اموال به این صورت بود که مکانی را به صورت مربع و مستطیل
حفر کرده و اتاقی رو در ابعاد های مختلف با ساروج درست میکردند و اموال را درون آن اتاق ها گذاشته و
مسیری را برای ورود به این اتاق به صورت مارپیج و با کار گذاشتن تله طراحی میکردند معمولا ارتفاع این
راهرو ها از نیم متر شروع شده تا 2.5 متر و درب خروجی این اتاقهارو در امتداد رودخانه یا چشمه ها قرار
میدادند و سر این راهروهارو با خاک پر میکردند و راهرو در زیر زمین به صورت مخفی باقی میماند
و روی اتاق اصلی که با ساروج آن را به صورت اتاق پلمپ شده درست کرده بودند به صورت لایه
چین با سنگ و زغال و چیدمان میکردند به طوری که از بالا کار کردن برای شخصی که یک موقع
جارو شناسایی کرد غیر ممکن باشد و در آخر برای تکمیل کار و یک یا دو نفر از حفاران را
که سربازان خودشان بودند را به قتل میرسانندن چون بر این عقیده بودند که روح آنها از بار مواظبت میکند
هم برای نشان دادن مسیر راه از طریق این جنازه ها به این صورت که سر را از بدن جدا میکردند
و سر مسیر اصلی را نشان داده و تن جهت تله را و کل راهروی درست شده را با ماسه
و خاک سرند پر میکردند و در آخر درب را با سنگی بزرگ پلمپ کرده و روی آن را خاک
میریختند که قابل دید دزدان و نباشه و در بیرون کار سنگی را با ساروج درست کرده و طوری طراحی
میکردند که در همان روز از فلان فصل سال در موقع فلان ساعت روز یا شب سایه سنگ به آن
قسمت اثابت کند که درب را مشخص کند البته سفید خانه در ابعاد های مختلف وجود دارد که کوچکترین آنها نیم
متر در نیم متر است که در این موارد قضیه فرق میکند و این نوع سفید خانه ها متراژ بالایی
ندارند و معمولا در 1 الی 3 متری هستند و از آثاری که برای این سفید خانه استفاده میشد گوساله
نشسته قاطر کله قندی کوچک تل های کوچک درخت موزی یا همان بلوط
البته یک سری از این سفید خانه مربوط به راهزنان و یا دشمنانی بود که به ایران حمله میکردند واموال مردم روستا یا کاروانها رو به یغما میبردند بود و چون حمله های آنها به روستاهای اطراف زیاد بود وقتی حجم این اموال زیاد میشد مجبور میشدن آنهارو در قسمتی مدفون کنند تا بتوانند به شهر بعدی حمله کنن.
